Rozdział 26: 'Po cholerę dzwonisz tak wcześnie?'

Zrobiłyśmy sobie z Lilly mały maraton filmowy. Po kilku dobrych godzinach picia coli i wpychania w siebie popcornu, po prostu zasnęłyśmy na kanapie.

Rano, a właściwie w południe obudził mnie dźwięk telefonu. Niechętnie podniosłam rękę i po niego sięgnęłam. Dziwiło mnie tylko to, że nigdzie nie było Lilly. Na ekranie wyświetliła się uśmiechnięta buźka Harrego, więc chyba wiadomo, kto dzwonił.

-Cześć -powiedziałam, akceptując połączenie i od razu się uśmiechając.

-Co ty śpisz?

-Nie, powieki oglądam -wywróciłam oczami.

-Dzwoniłem do ciebie wczoraj, ale nie odebrałaś. Coś się stało?

-Nie, wszystko w porządku. Oglądałyśmy kilka filmów i po jakimś czasie zasnęłyśmy. Nie słyszałam telefonu, przepraszam.

-Nie masz za co. Tęsknisz chociaż trochę?

-Bardzo trochę -zasmuciłam się. -Kocham cię, wiesz?

-Wiem. Połowa świata mnie kocha -pewnie zaczął ruszać brwiami. Wybuchłam niepohamowanym śmiechem, tym samym chyba powoli zaczynając zapominać, co to powietrze. -Czemu się śmiejesz? To prawda przecież -też zaczął się śmiać.

-Jesteś bardzo skromny Styles.

-Wiem, za to mnie kochasz.

-Dokładnie.

-Co robisz?

-Siedzę na kanapie i czekam na twoje naleśniki. Zrobisz?

-Jasne, z czym chcesz?

-Z buziakiem i jednym, małym 'kocham cię' -znowu posmutniałam.

-Mwah -cmoknął do telefonu. -Kocham cię. Naleśniki za dziesięć minut?

-Wyślesz pocztą?

-Nie no co ty -zaśmiał się. -Poproszę Lilly.

-Wiesz, że to nie to samo.

-Sophie, przepraszam, ale muszę już iść. Chłopcy mnie wołają.

-Jasne, rozumiem. Uważaj na siebie.

-Co mogłoby mi się stać?

-Nie wiem, po prostu uważaj.

-Będę -znowu się zaśmiał. -Ty też. Kocham cię.

-Ja ciebie też.

-Pa.

-Pa -odpowiedziałam i rozłączyłam się. Głośno westchnęłam i z powrotem rzuciłam się na kanapę. Nie trwało to jednak długo, bo po schodach zeszła Lilly.

-O! Wstałaś już?

-Tak, Harry zadzwonił. Tęsknię za nim.

-Spokojnie, jeszcze tydzień -ciepło się uśmiechnęła. -Chcesz iść na zakupy, tak na pocieszenie?

-Jasne -zaśmiałam się. -Ale najpierw śniadanie.

-Idź się ubrać. Ja zrobię -znowu ciepło się uśmiechnęła.

-Dzięki, jesteś najlepsza -wstałam i dałam jej buziaka w policzek.

Tak, jak obiecała Lilly, udałyśmy się na zakupy. Jak zwykle, plany na wielkie opróżnienie sklepów, tymczasem nic ciekawego nie rzuciło nam się w oczy. Zniechęcone udałyśmy się do pobliskiej kawiarni i rozmawiałyśmy, dopóki nie przeszkodził nam mój telefon.

-Słucham? -odebrałam, po sprawdzeniu na ekranie połączenia od taty.

-Sophie, dasz radę przyjechać do Polski? -zapytał zdenerwowany.

-Co się stało?

-Kochanie mama jest w szpitalu. Kilka dni temu gorzej się poczuła, ale dopiero teraz, jak straciła przytomność, przywieźli ją tutaj. Nie wiem, co się dzieje... Proszę przyjedź -nigdy nie widziałam mojego ojca w takim stanie. Był bezradny. Nie wiedział, co zrobić, a jego głos zaczął się trząść.

-Jasne, za chwilę zarezerwuję lot. Co dokładnie się stało?

-Sophie nie wiem. Nic nie chcą na razie powiedzieć.

-Tato nie płacz. Przyjadę najszybciej, jak się tylko da. Wszystko będzie dobrze.

-Dziękuję kochanie. Muszę kończyć, idzie lekarz.

-Jasne, pa tato -rozłączyłam się. -Musimy iść -wstałam, nawet nie zważając na to, że z mojego kubka nie ubyło ani trochę kawy.

-Co się stało? -zapytała zdezorientowana.

-Mama jest w szpitalu, nie wiem co się dzieje -odpowiedziałam zdenerwowana, czując, że zaczyna trząść mi się głos.

-Spokojnie, będzie dobrze -przytuliła mnie.

Chwilę później znalazłyśmy się w domu, gdzie od razu zarezerwowałam bilety na lot. Lilly nie leci ze mną do Polski, bo miejsce w samolocie było jedno. Jakby czekało specjalnie na mnie. Wykonałam jeszcze szybki telefon do Hazzy i poinformowałam go o moim wyjeździe.

*

Minuta za minutą mijała, a ja nadal nie wiedziałam, co dzieje się z moją mamą. Lekarze przywrócili jej przytomność i mogłyśmy normalnie porozmawiać. To jednak nie zmienia faktu, że każda pielęgniarka obchodzi się z mamą jak z jajkiem, uważając nawet na wbite w jej żyły igły. Czekamy na wyniki wszystkich badań, bo tak należy zrobić. To powoli zabija mnie od środka. Minął dokładnie tydzień od czasu, kiedy jestem w Polsce. To dziś miałam spotkać się z Harrym. Tak niestety się nie stało. Ale Harry da sobie radę. Tęsknię, ale zdrowie mojej mamy jest w tej chwili ważniejsze. 

-Panie Tomaszu, mogę pana prosić do mnie do gabinetu? -zapytał lekarz, zjawiając się w drzwiach. 

-Tak, oczywiście, już idę -odpowiedział pospiesznie mój tata, podążając za nim. 

-Kochanie dzisiaj miałaś jechać do Harrego, prawda? -zapytała, na co tylko przytaknęłam. -Jedź, ja dam sobie radę. 

-Mamo -odpowiedziałam stanowczym tonem, -dowiem się, że wszystko jest w porządku, wtedy będę mogła jechać. 

-Jesteś kochana -lekko się uśmiechnęła. 

*

Moja mama mogła wyjść ze szpitala, co jednak nie zmieniło faktu, że nadal zostałam w domu. Lekarze powiedzieli, że wyniki badań nie były złe, a jej gorsze chwile były spowodowane stresem i przemęczeniem. Dostała jakieś środki wzmacniające i milion pięćset sto dziewięćset innych tabletek. 

-Wracasz do Anglii? -zapytała Lilly, podczas naszej wspólnej konferencji na skype. Była z chłopcami, więc widziałam wszystkich. 

-W poniedziałek -odpowiedziałam. -Jak się macie? 

-Louis się trochę rozchorował -Liam poklepał go po ramieniu. 

-Ale idziemy do klubu, więc za chwilę wyzdrowieje -Zayn poruszył brwiami, na co tylko się zaśmiałam. 

-A Harry za tobą tęskni -pojawił się Niall. 

-Ja za nim też -spojrzałam właśnie na niego. 

-On za tobą mocniej -uśmiechnął się. -Zobaczymy się w poniedziałek? 

-Mam lot do Londynu. Wy będziecie w Glasgow, więc... 

-Ale we wtorek wieczorem będziemy już w Manchesterze. Wsiadasz w pociąg i przyjeżdżasz -spojrzał groźnie do kamerki. 

-Przyjadę -uśmiechnęłam się. -Idźcie już na tą imprezę -powiedziałam w końcu. Jasne, że jak najdłużej chciałam z nimi pogadać, ale wszyscy byli gotowi do wyjścia i czekali tylko na zakończenie tej rozmowy. 

-Pogadamy jutro -odpowiedział Lou. 

-Trzymaj się -pokiwała mi Lilly, po czym reszta zrobiła to samo. 

-Kocham cię -ostatnie słowa, które usłyszałam przed rozłączeniem połączenia. Dowodzący całą rozmową Louis, nawet nie pozwolił mi odpowiedzieć. 

Spędziłam trochę czasu z rodzicami, czego przez ostatnie kilka miesięcy mi brakowało. Tęskniłam za naszymi rozmowami. Zawsze byłam z nimi w stu procentach szczera. Z resztą nasze kontakty nigdy nie były w żaden sposób ograniczone.

Później wzięłam też szybką kąpiel i po tej czynności wygodnie ułożyłam się w łóżku.

*

-Sophie, nie czytaj tego, co pojawiło się dzisiaj w internecie, to same bzdury -pierwsze, co usłyszałam, kiedy tylko akceptowałam połączenie. 

-Lilly kurde, u was jest siódma rano, po cholerę dzwonisz tak wcześnie? 

-Sophie, po prostu nie czytaj. 

-Czego? -zapytałam, wywracając oczami. 

-Poczekaj, ktoś puka do drzwi. 

-Czekam. 

-Rozmawiasz z Sophie? -usłyszałam zdenerwowanego Harrego. -Daj mi ją. 

-Nie Harry, wyjdź stąd! 

-Lilly! Daj mi ten telefon, chyba muszę wszystko wyjaśnić! -głośno westchnęłam. 

-Zadzwońcie, jak skończycie się kłócić -nie czekałam na ich reakcję, tylko się rozłączyłam. Cały czas jednak ciekawiła mnie sprawa, o której na początku zaczęła mówić Lil. Oczywiście nie wytrzymałam i wykorzystałam internet w telefonie, żeby dowiedzieć się, o co chodzi. Nie powinnam jednak chcieć się tego dowiadywać. Zdecydowanie nie powinnam. Rzuciłam tym cholernym telefonem, gdzie popadło i zaczęłam wylewać hektolitry łez w poduszkę.
__________________________________________
Hejo! 
Przepraszam, że nie dodaję zbyt często, po prostu nie widzę, żeby komentarze od Was pojawiały się w dużych ilościach :( Jak już wspominałam, magiczna liczba 15 przyspiesza nowy rozdział. 
Końcówka jest nieco dziwna i nie dowiecie się, o co chodzi, jeśli nie poczekacie do następnego... 
Jeśli mam dodać kogoś do informowanych na twitterze to zostawcie nazwę na dole lub piszcie na @OfficialMaartaa :) 
Dzięki za wszystko xx