Rozdział 25: 'Zobaczycie się za tydzień'

-Mamo! -Harry zaczął biegać po domu, jakby wrócił z piątką z pierwszej klasy podstawówki. -Mamo! 

-Uspokój się -zaśmiałam się pod nosem. 

-Coś się stało? -zjawił się Rob. 

-Gdzie mama? 

-Czemu tak krzyczysz? -przyszła Anne. 

-Uff, więc tak -wziął głęboki wdech. -Spotkaliśmy Charlotte i chwilę porozmawialiśmy... 

-Harry, po co? Pewnie jeszcze bardziej was zdenerwowała. 

-Właśnie nie! Mamo nie ma żadnego dziecka! Ona nigdy nie była w ciąży! Nie będę żadnym ojcem! -zaczął skakać po kanapie. Jego mama, z resztą tak samo jak Rob i ja mieliśmy z niego niezłą polewkę. 

-Masz na myśli to, że NA RAZIE nie będziesz ojcem, tak? -Rob spojrzał na niego pytająco. -Twoja mama niedługo zacznie domagać się wnuków -Anne kopnęła go w kostkę. -No co, powiedz, że nie mam racji. 

-W zasadzie... -odpowiedziała niepewnie. 

-Dobra, skończcie tą szopkę -w końcu zszedł na ziemię. -Na dzieci też przyjdzie czas, na razie mogę się nią trochę nacieszyć? -podszedł do mnie i pocałował w policzek. To była jednak cisza przed burzą, bo chwilę później znalazłam się na jego ramionach, słysząc przy tym głośne śmiechy Anne i Roba. 

-Puść mnie w końcu! 

-Nie! 

-Styles! 

-Pa mamo, pa Rob -pomachał im, nadal trzymając mnie na swoich rękach. Wywróciłam tylko oczami, zdając sobie sprawę z tego, że jednak mi to nie przeszkadza. Harry najpierw wniósł mnie po schodach, a potem razem znaleźliśmy się w jego pokoju. 

-I co teraz zamierzasz Styles? -zapytałam, kiedy wylądowałam na łóżku i zobaczyłam jego uśmiechniętą buźkę tylko kilka centymetrów nad moją. 

-Nic nowego. Trochę cię pocałować -dostałam jednego szybkiego cmoka w usta. -Potem jeszcze trochę -i jeszcze jeden. -Potem ewentualnie spędzić z tobą resztę mojego życia. Chyba nic poza tym -zaśmiał się.

-Ambitne plany panie Styles -zrobiłam minę uznania. -Jesteś pewien, że tak długo ze mną wytrzymasz?

-Wątpisz w to? -uniósł brwi.

-Nie wiem... Ty mi powiedz.
-Więc... jeśli mam być szczery: czasem mnie wkurzasz.

-Ej! -walnęłam go.

-No co? -zaśmiał się. -Żartowałem tyko. Jesteś słodka, wspaniała, kochana, zabawna, urocza...

-Zamknij się -przerwałam mu, składając pocałunek na jego cudownych, miękkich wargach.

*

-Dzień dobry -usłyszeliśmy uśmiechniętą Anne, kiedy tylko zeszliśmy na śniadanie. 

-Dzień dobry -odpowiedziałam pospiesznie z uśmiechem na ustach. 

-Co zjecie? -zapytała, wstając z miejsca.

-Siedź, ja zrobię -Harry puścił moją rękę i otworzył lodówkę.

-To kiedy wracacie do Londynu? -zapytała Anne, znów zajmując swoje miejsce. Usiadłam naprzeciw niej.

-Dzisiaj. Harry chce jeszcze zdążyć przed wyjazdem Zayna, więc za jakąś godzinę pojedziemy... -odpowiedziałam, spoglądając na nią.

-A gdzie jedzie Zayn? -zapytała zdezorientowana.

-Mamo... -Harry głośno westchnął. -Mówiliśmy ci o tym wczoraj.

-Na serio nie zauważyłeś, że jeśli twoja mama rozmawia z Gemmą, jakie buty kupić, to raczej nie słucha twoich bzdur? -zaśmiałam się.

-Rozpracowałaś nas -otworzyła oczy ze zdziwienia. -Jak to możliwe?

-Pani myślała, że ja nie słuchałam? To znaczy... buty to chyba temat do rozmów dla każdej kobiety, więc...

-Zaraz, czyli tak na prawdę żadna z was mnie nie słuchała? -zapytał z miną smutnego pieska, zamachując się patelnią.

-Słuchałam cię -oburzyłam się.

-Mamo jestem twoim jedynym synem, dlaczego mi to robisz? -zaczął udawać, że płacze. Anne tylko zaśmiała się pod nosem i wywróciła oczami, tym samym nie pozwalając tego zobaczyć Hazzie.

-Zayn jedzie do Bradford. Chcemy go zobaczyć jeszcze dziś, bo nie wróci do swoich urodzin... Mamy dla niego mały prezent -odpowiedziałam ukradkiem spoglądając na Hazzę, którego pochłonęło pieczenie naleśników.

*

Nadszedł dwudziesty piąty stycznia, więc chłopcy muszą wyjechać w trasę. W prawdzie nie zobaczymy ich tylko przez tydzień, bo później razem z Lilly będziemy mogły na kilka dni do nich dołączyć, ale wiem, że się stęsknię.

-Harry, chodź już -Louis zaczął głośno wzdychać i ciągnąć go za rękaw. -Zobaczycie się za tydzień.

-Poczekaj chwilę! -Tomlinson posłusznie puścił go i biorąc ostatnią torbę, wyszedł z domu. -Uważaj na siebie -nie przestawał trzymać mojej ręki i lekko ucałował moje czoło.

-Ty też -uśmiechnęłam się. -I nie znajdź tam sobie żadnej innej dziewczyny przez najbliższy tydzień, bo nie wiem, co ci zrobię -zaczął się śmiać.

-Nie znajdę -odpowiedział przez śmiech, wtapiając się w moje usta.

-Musisz iść -odkleiłam się od niego.

-Wiem -spuścił głowę. -Zadzwonię jak będę na miejscu -wyszliśmy z domu. Na dworze spotkało nas nieprzyjemne zimno i dziesięcio-stopniowy mróz. Harry otworzył drzwi od czarnego wana i gotowy był do niego wsiąść.

-Pamiętaj, że cię kocham -uśmiechnęłam się. Styles rozmyślił się i znów wrócił do mnie, mocno ściskając.

-Ja ciebie też -wyszeptał mi do ucha i jeszcze raz pocałował w czoło.

Musiałam mu w końcu pozwolić wsiąść do tego samochodu, bo inaczej trwałoby to dłużej niż można pomyśleć. Wróciłam z powrotem do domu, rozsiadając się na kanapie, zaraz koło Lilly.

-Nie mówiłam nic wcześniej, ale... -zaczęła niepewnie, jednak nie kończąc.

-Ale? -uniosłam brwi i spojrzałam na nią pytająco.

-Josh wczoraj tutaj był.

-Jak to był?

-Przyszedł. Sophie kurde, wiesz, że nie do tego zmierzam.

-Dobra, mów.

-Josh tutaj przyszedł i poszarpał się z Niallem. Powiedział, że tak łatwo nie odpuści i że nigdy nie będę z Niallem -spuściła głowę.

-To twoje życie, możesz być z kim chcesz. Jeden Josh tego nie zmieni -pogłaskałam ją po ramieniu. -Gadałaś potem z Niallem?

-Tak. Powiedział tylko, że nie mam się przejmować -nie przestawała szlochać.

-Jeśli Josh go jeszcze nie odstraszył, to musi mu zależeć -zaśmiałam się. -Nie przejmuj się, jasne? -tylko spojrzała na mnie bokiem i lekko pokiwała głową.

-Dzięki -w końcu coś powiedziała i mocno mnie przytuliła.

____________________
Przepraszam, że nie dodawałam przez dłuższy czas. Jestem po prostu na wakacjach i nie mam szerokiego dostępu do Internetu. 
Co do rozdziału, mam nadzieję, że się podoba. Następny MOŻE pojawić się szybciej, jeśli dobijecie do 15 komentarzy. 
Dzięki za wszystko, do później xx